Sam explains: hipstergeschiedenis voor dummies

Het lijkt wel alsof de wereld in no-time is veroverd door de Ray-Ban dragende jochies en vintageverslaafde meiden. Jongeren die zichzelf zien als de nieuwe Messias op cultuurgebied en die net zo bang zijn voor de Top 40 als vampieren voor zonlicht. Ze zijn in grote getale aanwezig op Blogger en Tumblr en promoten zichzelf als awesome, uniek en onafhankelijk.

Natuurlijk kon een tegenreactie niet uitblijven en de anti-hipsterblogs schieten dan ook als paddenstoelen uit de grond. Denk aan blogs als hackneyhipsterhate.tumblr.com, lookatthisfuckinghipster.com en de satirische meme ‘Hipster Cat’. Tel hierbij alle boeken en columns over hipsters en alles wat er verkeerd aan ze is op en het is wel duidelijk dat deze stroming lang niet bij iedereen geliefd is.

Vreemd eigenlijk, want een vaste definitie van een hipster bestaat niet en de meeste mensen weten niet eens hoe de gemiddelde hipster eruit ziet. Meestal worden ze bestempeld als “pretentieuze eikels voor wie doorsnee kleding en muziek niet goed genoeg is”, maar er steekt meer achter de hipsters dan dat. Iedereen mag natuurlijk vinden wat hij of zij wil, maar ik ben van mening dat je voordat je oordeelt eerst een gedegen kennis moet hebben van datgene waarover je oordeelt. Daarom presenteer ik jullie met trots de geschiedenis van de hipster.

De term ‘hipster’ heeft zijn oorsprong in de jazzcultuur van de roaring twenties. Mensen die altijd als eerste op de hoogte waren van de nieuwe ontwikkelingen omtrent de jazzmuziek en de bijbehorende subcultuur werden door de muzikanten ‘hepcats’  genoemd. Aan het einde van de jaren ’30 werd dit woord vervangen door de term hipster en tada: de eerste hipstercultuur was geboren.

De hipsters uit de jaren ’40 waren met name jonge blanke middenstanders die zich interesseerden in bebop, hot jazz en de levensstijl van zwarte muzikanten. In plaats van de zwarten te discrimineren (iets wat toen helaas nog heel gewoon was), begonnen de hipsters ze te imiteren. Naast het luisteren en spelen van dezelfde muziek gingen ze aan de drugs en begonnen ze slang te spreken. Tegelijkertijd kwam er een fascinatie voor homoseksualiteit op. Dit was net zo tegendraads als het wannabe-black-gedrag. Kortom, om jezelf om te toveren tot een rasechte hipster moest je breken met de overheersende normen en waarden.

Het is onduidelijk waarom de hipsters langzaam maar zeker van de aardbodem verdwenen, maar naar de oorlog waren ze nergens meer te bekennen. Rond de jaren ’90 werd het hipsterdom echter voorzichtig nieuw leven ingeblazen. Ditmaal was de stroming niet zo duidelijk te omschrijven als de vooroorlogse variant. Matt Granfield, auteur van het boek Hipstermattic, omschrijft het als volgt (en aangezien hij blijkbaar een deskundige op dit gebied is moeten we zijn woorden maar even als de waarheid beschouwen):
“Terwijl de mainstream samenleving van de 21^ste eeuw zich bezighield met reality tv, dancemuziek en de onderbroeken van Britney Spears vond er achter de schermen een langzame opkomst van een nieuwe cultuur plaats. Lang vergeten kledingstijlen, bier- en sigarettenmerken en muziek werden opnieuw populair. Retro was cool, het milieu was waardevol en oud was het nieuwe ‘nieuw’. Jongeren wilden bestempeld worden als ‘anders’, afwijken van de massa en een eigen cultuur creëren. Stijlvolle kleding kon niet langer gevonden worden in de H&M maar kwam nu uit tweedehandswinkeltjes of werd, nog beter, zelfgemaakt. Het was niet langer cool om eruit te zien als een televisiester; het was cool om eruit te zien alsof je nog nooit een televisie had gezien.”

In zekere zin heeft de huidige hipstercultuur dus nog wel een link met de hipsters van de jaren ’40, namelijk de neiging om zichzelf te moeten onderscheiden van de rest van de maatschappij. Terwijl de hipsters van de vorige eeuw echter vooruitstrevend waren en braken met taboes gaan de hipsters van nu juist terug naar vroeger. Daarnaast is het hipsterdom een massale subcultuur geworden en daardoor niet meer zo underground en cool als hij ooit was. Hierdoor valt het hele karakter van het hipster zijn weg, want met zijn allen origineel doen is natuurlijk niet echt mogelijk. Hipsters zijn mainstream geworden en dus eigenlijk al uitgestorven.

Wat vinden jullie van de kledingstijl en de gedachte erachter? Aanhanger van het hipsterdom of meer een liefhebber van de anti-hipsterblogs? Let me know! 

Let’s keep the moon awake and do electric boogiloo.

Liefs,

Sam

Bronnen: macromeme.com, divinecaroline.com en tumblr.