Annemarieke filosofeert over Tsunami's.

Hallo allemaal!

Rond de Valentijnsperiode begin ik toch altijd weer anders om mij heen te kijken. Mensen zijn vrolijk, op de dag zelf zie je overal stelletjes en iedereen laat aan elkaar blijken; of het nou vriend, moeder of gewoon een goede vriendin van je is, hoeveel je van ze houd.

Eigenlijk natuurlijk een schande dat we dit maar één keer per jaar doen. Iemand vertellen dat je van hem houd, kan niet vaak genoeg gedaan worden.
Dat, mocht er iets ergs gebeuren, je kan zeggen: "Gelukkig hebben we elkaar nog, dat is het belangrijkste!"

Maar bij bijvoorbeeld een Tsunami, wordt die zin nog wel eens vergeten. Want wie weet heb je daarna elkaar niet meer.

Ik bekeek deze week dit filmpje, en toen begonnen er toch wel belletjes bij mij te rinkelen. Zó dichtbij kan het dus komen.
*Waarschuwing: deze beelden zijn echt en kunnen heftig overkomen.*



Na het zien van dit filmpje was ik toch écht eventjes in shock.
Daarom heb ik dit rijmloos gedicht gemaakt:


De vloed van verlossing.

Water. Heel veel water. Een Tsunami. Die extreem hoge golf, komt steeds sneller jouw richting op. Je hebt geen kans. Je kan nergens heen vluchten. Mensen rennen weg, maar het heeft geen zin. Het water is sneller. Het haalt je binnen enkele seconden in.

Je huis in rennen helpt niet. Het water is te hoog en gaat veel te hard. Huizen worden meegesleurd. Zwemmen kan je niet. Het water is te sterk. Je zal verdrinken, binnen een minuut zal je weg zijn.

De dieren zijn al gevlucht. Die voelden het aankomen. Had jij nou maar geweten wat het betekend had. Als je had geweten wat je nu weet.. dan had je misschien nog iets kunnen beginnen. Maar nu? Nu ben je te laat.

Bomen. Daar zou je in kunnen klimmen. Maar die zijn veel te steil en te glad. Je zal geen grip hebben, hoog zal je niet komen.

En nog steeds komt het water jouw kant op. De zee lijkt kilometers langer dan hij een paar minuten geleden deed. De golf is extreem. Hoger dan de bomen, de huizen en welke flatgebouwen dan ook.

En alle auto’s maar rijden. En de mensen maar rennen. Maar je kan geen kant op. De auto’s staan vast. Het is een en al chaos.

Kinderen schreeuwen. Baby’s huilen. Mensen zoeken naar een uitweg, de adrenaline giert door hun lijf. Angst. Mensen sleuren elkaar mee, maar rennen door als er iemand valt.

De ouderen, die zijn er als eerste bij. Hard rennen kunnen ze niet meer, en zich ergens aan vast klampen, daar hebben ze de kracht niet meer voor.

En nog steeds groeit het water.

De zon zit achter de golf. Alles is bedekt met die enorme schaduw. Het water komt steeds dichter bij.

En nog steeds weet jij niks te beginnen. Staar jij verstijft naar de watermassa. Mensen roepen je. Rennen idioot! Blijf daar niet staan kijken. Vlucht!.. maar waar heen? We hebben geen kans. Over enkele seconden is het allemaal voorbij.

Daar komt het water. Met een knal raakt het de kust. De golf klapt om. Het water is overal. De stroming komt steeds sneller, en neemt alles op zijn pad met zich mee. Strandspullen, huizen, auto’s.. alles komt naar je toe.
Tot het dan eindelijk jou bereikt. En het water je omarmt.







Laat de mensen om jou heen weten hoeveel je van ze houd, niet alleen rond valentijnsdag, maar altijd. Wacht niet tot het water komt.

xxx
Annemarieke

Ps. Never Tickle a Sleeping Dragon.