Rosalie (her)ontdekt de Red Hot Chili Peppers

Helleu geïnteresseerden.

Op een prachtige lentedag, lang, lang geleden (5 mei 2006) kwam mijn vader thuis met het toen nieuwste album van de Peppers: Stadium Arcadium. Ik was toen, met mijn elf jaartjes, niet erg geïnteresseerd in muziek die te gecompliceerd was, en luisterde in de auto alleen mee. Toen ik een aantal jaar later mijn eerste iPod Nano – en laatste, overigens. Hij leeft nog steeds en alleen een iPhone kan op de plaats komen van deze oude rot, mijn trouwe vriend, wat een avonturen hebben dat blauwe apparaatje en ik beleefd zeg. Maar dit artikel gaat niet over mijn iPods en Apple-fandom, dus back to the subject – in ontvangst mocht nemen, heb ik overenthousiast alle bekende albums uit mijn vader zijn uitgebreide collectie erop gegooid: Amy Winehouse, Leonard Cohen en – jawel – de Red Hot Chili Peppers.

Ik kwam niet veel verder dan het luisteren naar Snow en Dani California, maar ik vond de muziek toch wel aardig. Langzaam begon ik zelf andere muziek op te sporen, en zo’n 2000 nummers later raakte het album nogal op de achtergrond, kwam in de vergetelheid, ergens in een donker hoekje van mijn iTunes-bibliotheek terecht.

Tot mijn vader een weekje geleden een liedje zong. Dat op zich is niets bijzonders, hij zingt altijd allerlei dingen (‘Brick to brickl, hey!’ ‘Please read the letter that I wrote…’) en deze week was het ‘Dream of Californicaaaaation’. Wat meteen vijfduizend belletjes bij mij deed rinkelen. Het was een nummer dat nog steeds ontbrak op mijn iPod, omdat ik, iedere keer dat ik weer een nummer van de Peppers tegenkwam, niet verder kwam dan denken ‘oh ja, Californication is ook zo’n nummer dat ik nog moest downloaden…’.

Maar op die schitterende middag, ongeveer een week geleden, ging het balletje na vijf jaar dan eindelijk rollen:  ik schafte het album Californication aan, en dat was nog maar het begin.

Nu ik terugkijk op een week met een hoog Pepper-gehalte, mag ik concluderen dat ik ze behoorlijk GEWELDIG vind. Nog een paar albums verder, ik ben verslaafd. En daarom wijd ik deze prachtige post speciaal aan hen, een soort Ode aan de Peppers, mag je zeggen.

Ik zou nu een nummertje kunnen opzoeken, uitleggen wat de betekenis is, bladibla, maar dat vind ik saai. En als ik het saai vind, doe ik het niet. That’s life, sorry.

Wat niet wegneemt dat ik veel van jullie lezertjes hou, en daarom heb ik voor jullie mijn favorieten van dit moment verzameld, in de hoop dat ik jullie ook aan kan steken met de Pepperness.

BRACE YOURSELF, 3, 2, 1 …

By The Way

Dani California

Otherside

Als je dit nog leest hoop ik dat je A. al bijgekomen bent van deze overweldigende muziek, jezelf al van de grond geschraapt hebt, je bureaustoel weer rechtop hebt gezet en niet al te veel hoofdpijn meer hebt van die flinke smak op de grond die je maakte toen je letterlijk van je stoel viel toen je in aanraking kwam met deze grandioos geweldige muziek of B. nog moet luisteren, maar zoveel interesse hebt in mij, mijn artikels, gebazel en Daily Noted en zo ALSNOG de Peppers gaat luisteren.

Anders vind ik je niet meer aardig.

Grapje, ik hou van jullie allemaal, je zou nu toch wel beter moeten weten (;

Let there be cake for all our mistakes!

Hug, Rosalie.