Rosalie promoot Muse

Good morning dear fella’s!
Zondagavond stond Muse op Reading Festival. Helaas voor mij mocht ik er onder geen beding heen (‘Hoe bedoel je, niemand anders mag mee? Denk je dat je alleen mag?’ ‘Hoezo, meer dan 200 euro?’ ‘Je ben nog nooit op een festival geweest, en dan wil je naar zo’n groot festival in Groot Brittannië? Op eigen houtje?’ et cetera et cetera).
Gelukkig was de BBC zo lief om toch een groot gedeelte uit te zenden. Tot een uur ’s nachts ben ik keihard losgegaan op Muse, in de woonkamer, in m’n pyjama met als enig gezelschap een fleece dekentje - ik was vergeten mensen uit te nodigen voor een Party Grande, wat, achteraf gezien, een heel goed idee was. En toen realiseerde ik me: ik ben wel echt een diehard.
Het enige waar ik deze week ook nog over kan praten, is hun geweldige optreden.
‘Hoi Rosalie, hoe gaat het?’
‘Goed, heb je Muse gezien zondagavond?’
‘Ah, ik ben zo misselijk hè, en die hoofdpijn wil ook niet weg.’
‘Anders kijk je Muse op Reading terug. Dat is zo geweldig, dat je al je zorgen vergeet.’
‘Wat ga jij doen vanmiddag?’
‘Muse voor de achtste keer terugkijken denk ik, hoezo?’

En zo gaat het door. En door. En door.
Dus, ik waarschuw jullie maar alvast: pwoper artikel deze week. Al ga ik het natuurlijk niet alleen over Muse houden, voor alle anti’s onder ons.
Mijn ‘werktitel’ was ‘Rosalie: editor’s choice’. Zoals je al raadt (toch?), een artikel met allerlei leuke dingetjes die ik jullie allen aanraad. Dat ga ik ook doen, zij het een hoop Muse-gerelateerde dingen.

Let the games begin!

Boek
Genomineerd voor Het Beste Boek is … *trommelgeroffel* Artemis Fowl van Eoin Colfer!
Een korte samenvatting van het verhaal met dank aan de heren van Bol.com:
“Artemis Fowl is een twaalfjarig crimineel meesterbrein, belust op macht en geld en immer in gezelschap van zijn boomlange bodyguard Butler. Wanneer Artemis erachter komt dat iedere elf een magisch boek bezit, steelt hij een exemplaar, fotografeert het en mailt het naar zijn Mac. Op ingenieuze wijze kraakt hij de code van het magische boek en ontdekt zo een manier om de elfen hun befaamde goud afhandig te maken. Hij slaagt erin kapitein Holly Short - de eerste vrouwelijke officier van de elfBI - te ontvoeren, wat op grote weerstand stuit van het in verhalen en legenden zo lief afgeschilderde elfenvoik. Zwaarbewapend en uitgerust met de modernste computertechnologie trekken de elfen ten strijde, vastbesloten de misdadige plannen van Artemis in de kiem te smoren...”

Echt een heerlijk boek. Voor de verandering is de hoofdpersoon eens niet de held die de wereld redt van al het kwaad, maar juist de grote badass, die mensen manipuleert en afzet. ‘Maar waarom zou je een boek over een of ander verwend snotjoch van twaalf willen lezen?’ Nou, beste lezer, omdat het zo heerlijk verteld wordt. Het sarcasme tussen de regels door, hoe hij volwassenen voor paal zet, hoe zijn brein in elkaar steekt…
De personages zijn geweldig uitgewerkt, hebben hun sterke punten maar ook zeker hun zwaktes, en er zit zo ontzettend veel vaart en humor in. Me likes.

Normaal gesproken zou ik je de originele versie aanraden, maar met Artemis Fowl zit dat anders. Het is Sci-Fi, dus er zit nogal veel technisch gebazel in. Zelfs bij de Nederlandse versie zat ik soms erbij van *gasp, oké, die pagina moet ik nog eens lezen, de wat-wat met een wie-wat-wat-onator?*
Klik http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/artemis-fowl/1001004004725763/index.html#product_images voor een inkijkexemplaar. Het eerste hoofdstuk is even doorbijten, aangezien je zonder pardon middenin het verhaal wordt gedropt. Je leest er wel makkelijk in, en al snel ben je hooked – ja, ik spreek uit ervaring, haha.

Film
Oké, dit was een zware. Ik heb een kleine selectie gemaakt uit de films die nu echt mijn favoriet zijn en er daar eentje uitgepikt. Even geen Harry Potter, we weten allemaal al dat ik een Potterhead ben en Potter krijgt al genoeg reclame de laatste tijd (vandaar dat Harry ook niet bij mijn favoriete boek stond. Oké, ik beken, stiekem ben ik gewoon verbitterd omdat ik nog steeds geen Pottermore email heb gehad, maar dat blijft tussen ons.)

Back to the subject. Geen Harry Potter dus. Dan kies ik voor … Inception!

Een geniale film van regisseur, schrijver en filosoof Christopher Nolan met o.a. Leo DiCaprio, Joseph Gordon-Levitt en Ellen Page.

Een beschrijving van het verhaal, wederom gaat mijn dank uit naar Bol.com:

“Dom Cobb (Leonardo DiCaprio) is een ervaren dief, de beste in zijn vakgebied. Dat vakgebied houdt in dat hij geheimen steelt uit het onderbewuste van z'n slachtoffers, terwijl zij zich in de droomstaat bevinden, wanneer de geest het kwetsbaarst is. Dit maakt Cobb een gewilde speler op het vlak van bedrijfsspionage en tegelijkertijd een internationale vluchteling. Nu krijgt hij echter de kans om alles goed te maken: een laatste opdracht kan hem zijn leven teruggeven zoals het vroeger was, maar daarvoor moet hij het onmogelijke doen: in plaats van de diefstal van een idee moeten Cobb en zijn team een idee planten in iemands geest: inception. Dit is echter nog moeilijker dan op het eerste gezicht lijkt, want ze worden gedwarsboomd door een tegenstander die op elke mogelijke zet van Cobb en zijn team anticipeert.”

Een film waarbij je geen seconde kunt verliezen. Het is nogal ingewikkeld en je moet echt goed opletten, de film raast in een vliegende vaart door en de feiten vliegen aan je ogen voorbij, maar het verhaal is geweldig en het is het zeker waard. Het decor is ontzettend mooi gemaakt, en het acteerwerk van de hoofdpersonen is erg sterk.

Album
Op dit moment? Niet zo moeilijk, Origin of Symmetry van Muse!

Een kunstwerkje uit 2001 dat zijn jubileum onlangs vierde op Leeds + Reading 2011. Het album is nogal zwaar. De teksten gaan, kort gezegd, over evolutie, man versus machine en religie. Matt Bellamy (de frontman, componist, schrijver) himself heeft gezegd dat de tekst op zichzelf uitpluizen nutteloos is:

“[Het heeft] geen zin om mijn teksten vanaf een blaadje te analyseren. Je moet juist horen hoe ik ze zing. Aangezien dat wisselt per optreden kunnen ze zoveel dingen beteken. Ik schrijf altijd eerst de muziek, probeer dan te bepalen hoe ik daarbij zingen wil, welke emotie ik erin kwijt wil, en ga daarna pas op zoek naar woorden om de emotie in te vatten. Dit klinkt alsof al je teksten geen werkelijke verhaalwaarde hebben. Toch weet ik zeker dat er genoeg lijn in zit om er iets uit te halen, een boodschap, een gevoel."

Nou, gelukkig maar, want heel erg wijs van de tekst op zich zal je ook niet worden (‘I've seen what you're doing to me; destroying puppet strings to our souls’).
Neem dat stuk tekst, voeg daarbij het drama in Matt zijn stem en de geweldige muziek die de band weet te produceren, en er komt inderdaad een gevoel van drama, choas in me op. Ik voel ergens hysterie, paniek…
Ik weet niet of dit is wat Matt voelt als hij het zingt, maar zo stroomt het door mij. En dat is het geweldige aan Muse, en het grandioze aan dit album: het brengt bij iedereen een ander gevoel op, geheel afhankelijk van het moment.

De nummers vloeien perfect in elkaar over, de muziek is echt onmogelijk goed gecomponeerd. Ieder nummer is anders, maar toch passen ze als totaalplaatje precies in elkaar. Omdat dit album nu al een jaar mijn favoriet is, en omdat het zich al tien jaar onder ons bevindt, verdient het dit momentje extra spotlight.
Enjoy!

Nummer
Hier kan ik heel kort over zijn, momenteel toch echt:

“The song's meaning is to teach people to stand up for themselves and make their own destiny.”
Dat lijkt me duidelijk. Man, wat een episch nummer is dit. Die gitaarsolo’s tussendoor, die drums… Echt, de opbouw in dit nummer, het enthousiasme, de energie – ge.wel.dig.

En, heb ik je weten te overtuigen?

Let there be cake for all our mistakes,
Adios amigos!