Sam ging naar de Red Hot Chili Peppers!

Be jealous, afgelopen donderdag stond ik ergens vooraan los te gaan bij de Peppers in het Goffertpark. Zoals jullie misschien nog weten ben ik een half jaar geleden naar de Black Keys geweest, een band die misschien niet iedereen even bekend is, maar ik verwacht dat de Red Hot Chili Peppers geen introductie nodig hebben. Nou ja, vooruit dan, een beetje achtergrondinformatie kan nooit verkeerd zijn.

De band bestaat al enorm lang: volgend jaar zullen ze hun dertigjarig jubileum kunnen vieren (hopelijk met een nieuw album, hint, hint). Hun carrière is echter niet altijd over rozen gegaan: bijna alle leden hebben in het verleden te kampen gehad met heftige drugsverslavingen en ook niet alle albums die ze hebben gemaakt werden even goed ontvangen. Daarna zijn ze meerdere malen van bezetting gewisseld, onder andere door de dood van één van de vroegere bandleden dankzij een overdosis heroïne. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen though, en vorig jaar brachten ze het prima ontvangen album I’m With You, uit, hun tiende studioalbum. 

Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik zelf niet echt weg ben van hun nieuwste album, maar gelukkig speelden ze er tijdens het concert maar vier nummers van en was er ook ruimte voor golden oldies als Higher Ground, Give It Away, Suck My Kiss, Under The Bridge, Can’t Stop en Californiacation. Ondanks dat veel mensen de tekst van de nieuwe nummers beter leken te kennen had ik wel het idee dat deze klassiekers het best aansloegen bij het publiek. Uiteindelijk zal iedereen wel tevreden

zijn geweest: de nummers van de Peppers lopen qua stijl zo enorm uiteen dat zowel de softie als de hardrocker tijdens een concert wel aan zijn trekken komt.

Monarchy of Roses

Can't Stop

Snow (Hey Oh)

Scar Tissue 

Ethiopia

Throw Away Your Television

I Could Have lIed

The Adventures of Rain Dance Maggie

Me & My Friends

If You Have To Ask

Look Around

Under The Bridge

Higher Ground 

Californiacation

By The Way 

Chad & Mauro & Josh Jam 

Suck My Kiss

Everybody Knows This Is Nowhere

Give It Away

Final Jam

 

Uiteindelijk draait het natuurlijk allemaal om het spel, en dat was (ik geef dit niet graag toe van mijn favoriete band) niet altijd even goed. Hoewel Kiedis’ zijn zang elke keer beter lijkt te worden, Flea een geniale bassist is en Chad de altijd rustige, strakke drummer, is het vertrek van Frusciante naar mijn idee gewoon een zwaar verlies voor de band. Josh Klinghoffer is niet per definitie een slechte gitarist, maar ik mis de pakkende deuntjes van John Frusciante die de nummers net dat catchy randje gaven en zijn creativiteit in het algemeen. Tijdens de jamsessies leek Klinghoffer veelal hetzelfde te spelen en hoewel hij de meeste nummers prima speelde veranderde hij de solo uit Californiacation, iets wat ik hem nooit zal vergeven. Ook is zijn zangstem een stuk minder dan die van Frusciante, maar aangezien ik niet van elke gitarist verwacht dat hij ook nog eens op de toonhoogte van een sopraan de tweede stem kan zingen zal ik daar niet over zeuren. De rest van de band speelde echter prima, wat het al met al een mooi concert maakte. 

Daarnaast nog even aandacht voor het voorprogramma: TRIGGERFINGER JULLIE ZIJN HELEMAAL GEWELDIG. Zo. Want dat waren ze. En nee, ik ben geen Triggerfingerfan maar heb zo’n vermoeden dat ik dat nu wel ga worden. Strak in pak met zelfspot keiharde nummers spelen, om vervolgens op het eind nog even doodleuk het gevoelige I Follow Rivers met vaste stem te zingen, terwijl zanger Ruben Block daarvoor al een half uur de longen uit zijn lijf had gezongen (en af en toe geschreeuwd). Ze kregen het publiek dan ook zonder moeite mee: zonder na te denken scandeerden wij groepsdieren alle kreten van Block en gingen we uit ons dak bij de drumsolo. Alsjeblieft, geef die mannen gewoon een eigen show in het Goffert, dat kunnen ze makkelijk aan. Over het eerste voorprogramma zal ik verder niet uitweiden, dat was één of andere Arabische band waar (naar mijn idee) niet veel interessants over gezegd kan worden. 

En zo ging ik met een tevreden gevoel naar huis en werd ik ’s ochtends veel te vroeg wakker, waardoor ik nu op de day after om negen uur ’s ochtends mijn artikel aan het schrijven ben. Het was het allemaal waard, dus ik hoop de mannen van de Red Hot Chili Peppers nog eens terug te zien in Nederland.

Laat je horen als je ook een Peppers-fan bent en/of naar het concert bent geweest!

Let’s keep the moon awake and do electric boogiloo (ook van de Peppers trouwens, zoek maar op het nummer Cabron)

Liefs,

Sam