Op het moment dat jullie dit lezen, zit ik in la bella Italia. Heerlijk met school naar Rome. Maar daar ga ik het nu (nog niet) over hebben. Zaterdag 21 en zondag 22 april ben ik samen met Wouter, een vriend van mij, naar het Motel Mozaique festival in Rotterdam geweest. En dat was magisch, indrukwekkend, geweldig, bijzonder en nog véél meer.
Begin van de dag
Wouter en ik vertrokken met de trein vanuit Uitgeest. Een best lange rit, van ongeveer twee uurtjes. Gelukkig hadden we genoeg eten en fijne muziek mee, dus dat was geen probleem. Aangekomen, liepen wij vanaf het station naar het Schouwburgplein. Waar de polsbandjes na een uurtje wachten verstrekt werden. Ondertussen konden we genieten van verschillende optredens tijdens Vivre La Straatmuzikant, artiesten live op het plein. Ook hebben we een lekker lunch genuttigd bij een geweldig restaurantje, La Bistro.
Check Wouter in zijn neonjas en met camera op 1:37.
Rondwandelen
In de BIRD hebben we ons eerste optreden gezien. Julia Stone, tijdens de 3voor12 opname-sessies. De zaal zat propvol. Veel mensen mochten niet naar binnen. Ondanks dat we Julia niet konden zien, hebben we er erg van genoten. Hierna zijn we naar onze slaaplocatie gelopen, tentjes op het dak van de Hofbogen (een oud stationsgebouw). We waren één van de eerste, dus we hadden nog ruim keuze uit het aantal tenten. Wouter en ik hadden eigenlijk wel trek gekregen. Na het bezoeken van de slaaplocatie liepen wij weer terug naar La Bistro. Het eten en de service beviel tijdens de lunch al erg en het avondeten was ook super.
De Schouwburg
De eerste act (20:30-21:30) in de Rotterdamse Schouwburg was Lisa Hannigan. Hier wilden we beide érg graag naartoe. We waren ruim op tijd en hadden geweldige plekken. Op het eerste balkon, in het midden. Lisa, wauw, ze was magisch. Aan het einde van haar nummers was er niemand die de stilte wilde doorbreken, dus soms duurde het enkele seconde voor het daverende applaus startte. Ik heb nog nooit zó genoten van een optreden. Fulltime kippevel! Omdat onze plek perfect was, zijn wij hier de rest van de avond gebleven. Na een uurtje pauze was Anne Brün aan de beurt. Het was een goed optreden, maar niks vergeleken met Lisa. Na weer een uurtje rust (ondertussen was het al 00:30) begon Patrick Watson. Wát een held is hij. Hij is totaal gestoord, extreem geniaal en ontzettend muzikaal.
Hoor je de 'woeh!'op 20:23? Dat ben ik! c:
Perron Mozaique
We dronken nog een laatste biertje op het dak, met uitzicht op de stad. Helemaal uitgeput liepen wij daarna naar onze tent.
Ik raad iedereen aan volgend jaar naar Motel Mozaique te gaan. Één van de vetste dagen van mijn leven :).
Dare to dream!
Aviva.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Just leave your lovely comment!