Rosalie en haar (niet zo heel prettige) relatie met wiskunde

Als ik één vak mocht laten vallen...

Wiskunde en ik hebben het gewoon niet zo met elkaar. Sinds ik het gedumpt heb voor de talen, is het een beetje jaloers en probeert mijn leven op iedere mogelijk manier een stuk lastiger te maken. Ik typ dit verhaal, zondag 17 juni 2012, met mijn wiskundeboek op schoot, tussen de sommetjes door. Omdat ik aankomende maandag (de vijfentwintigste) De Toets Der Toetsen heb. Dat noem ik nog eens planning

Er zijn veel bovenbouwers die precies in hetzelfde schuitje zitten als ik: in de onderbouw haalden ze fluitend een acht of negen, nu moeten ze keihard knokken voor die voldoende. Wat is dat toch met wiskunde? En, ook niet onbelangrijk: waar hebben we het later voor nodig, in naam van alles dat heilig is?

Zoals ik al bekende in mijn “10 dingen die je nog niets wist over Rosalie”, heb ik een rekenmachine nodig in de supermarkt, maar is primitiveren no problemo. Kansberekening is een van mijn nachtmerries, maar ik kan wel allerlei hoeken berekenen … beetje de omgekeerde wereld, ain’t it? Want de hoek die de vriezer maakt met de vleesafdeling komt net iets minder van pas dan hoeveel die 35% korting bij de Appie omgezet is in eurootjes.

Maar waarom, waarom is wiskunde dan zo belangrijk, dat we nu zelfs geen onvoldoende meer mogen halen op ons CE? Waarom wordt het met Nederlands en Engels gezien als een van de meest essentiële vakken van je hele pakket. Waarom is het voor iedereen verplicht?

Ik besloot het eerst maar eens te googelen. Geen succes. Blijkbaar wisten de mensen op fora en nieuwssites ook geen antwoord op deze vraag die menig middelbare scholier bezig houdt. Daarom besloot ik op mijn vader, de grote wiskunde-o-fiel, af te stappen en hem deze vraagstelling voor te leggen.

“Wiskunde helpt je om de werkelijkheid beter de bevatten. Je leert verbanden te leggen en je inzicht te gebruiken. Het is essentieel voor iedere scholier […] en niet te vergeten een prachtig vak, dat een belangrijke rol speelt bij iedere andere wetenschap.”

Aldus mijn vader. Ik moet zeggen dat ik me niet echt gezegend voel met dit ‘prachtvak’ tho’. En ik denk dat velen zich pas echt gezegend zullen voelen met een wiskundeloos profiel. Ik moet  bekennen – voor mij is wiskunde wel belangrijk. Ik, als mislukte bèta en wannabe alfa (ook wel bekend als ‘gamma’ heb ik me laten vertellen) wil later heel graag architect worden. En om dat te worden, moet men bouwkunde studeren. Op de TU. Ruik je ‘m al? Wiskunde tot in de oneindigheid! Maar behalve voor deze technische studies – en hoeveel mensen kiezen daar nou uiteindelijk voor? Ik herinner me een voorlichting over de studie werktuigbouw, en ik was het enige meisje. “Welkom bij werk-tuig-bouw-kunde. Horen jullie hier allemaal? Ja, weten jullie zeker dat dit het goede lokaal is? Allemaal even gecheckt? Oké, dan ga ik nu met mijn presentatie beginnen.” Meisjes, wat zijn dat voor een wezens? – is wiskunde voor velen meer een struikelblok en tijdverspilling dan een toegevoegde waarde voor in de toekomst. Sorry, pa.

Ik zit nu al meer dan een uur te schrijven, terwijl ik eigenlijk wiskunde zou moeten doen op dit moment (oké, ik beken, misschien moet ik dat harige monster meer aandacht geven). Vandaar dat ik u nu ga verlaten en mijn wiskundeboek weer tevoorschijn tover. Eenheidscirkel, brace yourself, ik kom lekker met je klooien en het gaat je pijn doen.

Hakuna matata, en succes met de laatste lootjes.

Niet mijn foto’s