Sam is betoverd door Harry and the Potters

Spotify is een geweldig programma, waarin zo ongeveer alle nummers van alle artiesten op de hele aardbol te vinden zijn. Één klik op de knop et voila, daar staan alle nummers en albums van je favoriete artiest voor je neus, inclusief live opnames en special editions. Al helemaal handig vind ik het kopje ‘vergelijkbare artiesten’, waarin je wordt verteld welke baardige rockers en lieve zangeresjes jij waarschijnlijk ook wel leuk zal vinden.

Heel nuttig dus, dat Spotify, maar wat ik stiekem nog leuker vind is het zoeken naar vage bandjes. En dan bedoel ik niet een beetje raar, maar gewoonweg bizar. Als je zoektermen invult als ‘Frodo’ of ‘Bananas’ en je dit een beetje leuk combineert met de vergelijkbare artiesten kun je verdwalen in de vele duistere hoekjes die Spotify herbergt. Zo kwam ik dus bij Harry and the Potters, een band die bestaat uit de Amerikaanse muzikanten Joe en Paul DeGeorge.

Sodeknetter, ik wist niet eens dat er bands bestonden die liedjes schrijven over boeken, laat staan bandjes die hun gehele carrière wijden aan het maken van nummers met een Potter theme!  Voor zover ik het kan beoordelen is Harry and the Potters de aanvoerder van dit genre, hoewel er ook geduchte concurrenten op de markt zijn. Wat dachten jullie van namen als The Remus Lupins, Ministry of Magic en The Misuse Of Muggle Artifacts Office?

Maar goed, even terug naar het daadwerkelijke onderwerp van dit artikel. De muziek die ze maken vind ik zelf nog het meest in de buurt komen van de muziek die vlogger Charlie McDonnell maakt, een alternatieve sound gecombineerd met wannabe-indie-rock-stars-achtige stemmen: iets te hees en met een sexy Brits accent (duizendmaal sorry als de trouwe fans van Charlie zich nu beledigd voelen, ik vind hem gewoon geen goede zanger, punt). Ik moet wel toegeven dat ze behoorlijk creatief zijn. Deze mannen hebben een groot aantal nummers in elkaar weten te flansen over onze geliefde brillenmans: ze hebben maar liefst acht albums uitgebracht, met daarop zowel keiharde punknummers (Harry Potter) als dromerige indiedeuntjes (Voldemort Can’t Stop The Rock) en zoete ballads (Save Ginny Weasly).

Daarnaast is de live performance ook niet verkeerd: de twee treden op als Harry Potter, hoewel er wel een zeker onderscheid is: Joe is Harry in zijn vierde jaar terwijl Paul de Harry Potter op zeventienjarige leeftijd moet voorstellen. Daarnaast hebben de mannen door hun muziek bewezen de ultieme Harry Potter fans te zijn en dat verschaft ze de status van culthelden. Hun teksten verwijzen namelijk vaak enorm specifiek naar de boeken, waardoor ze extra leuk zijn voor de hardcore Potterlovers. Ook zijn er nog twee documentaires te zien waarin de band een rol speelt: We Are Wizards en Wizard Rockumentary.

Ik zou zeggen: accio music!

Let’s keep the moon awake and do electric boogiloo.

Liefs,

Sam