Aviva heeft geparaglide!

Hallo lieve lieve lieve lezers.

Zoals jullie weten, zat ik in Macedonië voor de laatste twee weken. Het was echt in één woord; ge-wel-dig! Het weer was er perfect, de mensen waren er aardig, de prijzen waren laag, de omgeving was er prachtig en het uitgaansleven was er top. Wat wil je nog meer right? Mijn broertje had ergens gelezen dat je in Macedonië kon paragliden. Na wat opzoekwerk van mijn ouders, bleek dat dat kon. Dapper zei ik dat ik ook wel wilde. Ik heb hoogtevrees...

We spraken af met de instructeur hoog op de berg, we waren een uurtje te vroeg. Dus ik had lekker een uur om mezelf bang te maken haha. Toen de instructeur arriveerde, vroeg hij wie eerst wilde. Ik heb maar meteen ja gezegd, want ik wist dat ik anders misschien nog wel eens zou kunnen afhaken. Zo gezegd zo gedaan.

Samen met de instructeur liep ik een stukje naar beneden, naar wat ze de 'startbaan' noemden. Ze hebben daar een kwartier gestaan, takjes in de lucht gooiend en druk overleggend, tot ik mijn paraglidegear aankreeg. Hij vertelde dat we eerst moesten wachten op de goede wind en dat ik wanneer hij het teken gaf, moest rennen. *Tip: Heb je hoogtevrees en sta je op het punt te gaan paragliden? Ga dan niet allemaal manieren bedenken waaraan je dood zou kunnen gaan. Dat werkt niet.*

En toen was de goede wind daar, en moest ik rennen. Gewoon rennen. De diepte in. Het feit dat er iemand achter mij vast zat, en dus ook de diepte in zou vallen, was wel ietwat rustgevend. Voor ik het wist, zaten we in de lucht. Het uitzicht was prachtig, geweldig, impressive! Met mijn handen stevig om mijn rugzakding geklemd probeerde ik het trillen van mijn benen te stoppen. Uiteindelijk lukte dat, even voordat we gingen landen. Waar het trillen na een korte pauze weer begon. De uitleg voor het landen was hetzelfde als de uitleg voor het starten; 'If I say run, you run!'. We vlogen in cirkels, steeds lager over de bomen. Tot Sefan/Antonio/Henk de instructeur zei dat ik moest rennen. En zo rende ik, door de lucht, op de grond. Veilig op de grond.

Zo heeft Aviva haar angst voor hoogtes weer ietwat verminderd. Het was een geweldige 13 minuten durende ervaring. In de lucht was het zó stil en het uitzicht was zó mooi. Dit sluit mooi aan met mijn motto 'Carpe Diem', pluk de dag. Doe dingen die je niet durft, maar die je wel wilt. Geniet van het leven, and let no day pass without a smile!

Carpe Diem, Aviva.