Sharon ontmaskert acteurs in Utrecht?

Afgelopen zondag ging ik naar de Primark in Rotterdam met mijn vriendinnen Dagmar, Pauline, Marijne en Dieke. Ik was nog nooit bij de Primark geweest, maar ik had er natuurlijk al wel veel verhalen over gehoord. Omdat we met z’n vijven waren en het in eerste instantie vrij druk was, besloten we op te splitsen. Ik ging met Dagmar de Primark onveilig maken, haha. Uiteindelijk heb ik vier shirts, twee (school)tassen, tachtig haarelastiekjes, twee paar gympen en een gymtas gekocht, een super geslaagde dag dus. Maar toen kwam het ergste, dachten we: de rij voor de kassa. Ik had verhalen gehoord dat mensen daar twee uur moesten wachten, en we waren al twee uur bezig geweest met shoppen. Ik had het warm, mijn tas was veel te zwaar en ik moest nodig naar het toilet. Gelukkig hoefden we slechts twee minuten te wachten. Twee minuten! Dat was toch zeker wel de kers op de taart, haha.  Helaas ben ik het snoertje van mijn camera kwijt, en kan ik de foto's van mijn aankopen niet uploaden. Sorry daarvoor!

We waren allemaal zeker geslaagd, en nadat we nog een paar winkels waren binnengegaan, besloten we dat we op Utrecht CS zouden gaan eten. Daar begon het echte verhaal van de dag. We liepen nog maar net in Hoog Catherijne (het winkelcentrum van Utrecht CS) toen we daar een vrouw zagen. Ze speelde vliegtuigje, met haar armen uitgestrekt rende ze rondjes. Een man was van de vrouw foto’s aan het maken. Wij, vijf hyperactieve meiden, gooide onze tassen neer en gingen met de vrouw meedoen. We hadden de grootste lol en werden door veel te veel mensen aangekeken, maar het was heel grappig. De man maakte ook een paar foto’s van ons, dus ik gaf hem mijn emailadres zodat ik de foto’s in dit stukje  kon zetten. Jammergenoeg zijn de foto’s (nog) niet opgestuurd. De vrouw vertelde dat ze meedeed aan een angstoverwinningsproject – lang woord! – en ze vandaag al dertig mensen had aangesproken, wat voor haar een unicum was.

Na een paar minuten liepen we verder, waar we twee beveiligers tegenkwamen. Ze hielden ons tegen, en vroegen wat we net deden. ‘Vliegtuigje spelen,’ zeiden we wat beschamend. De beveiligers zeiden dat ze het niet vertrouwden, en dat ze dachten dat de man en vrouw acteurs waren.

Toen de beveiligers wegliepen, bleef Dagmar staan. ‘Die beveiligers waren niet echt.’ zei ze. Dagmar wist namelijk dat je op je uniform altijd het district moest hebben staan waarvan je beveiliger was, en dat hadden deze twee heren inderdaad niet. Vreemd.

Niet zo'n charmante foto. Marijne, Dieke, Dagmar
en Sharon.  Pauline maakte de foto.

Eenmaal buiten aangekomen werden we aangesproken door een (hele knappe!) jongen. Hij vroeg ons of we wisten waar café Olivier was. Wij hadden eigenlijk geen idee, maar we dachten ergens aan de Oude Gracht. Inmiddels waren we een beetje wantrouwend geworden, dus Pauline vroeg meteen waarom hij daar heen moest. ‘Ja, ik moet een tas met kleren ophalen, want ik woon al zes jaar in Spanje en Utrecht is erg veranderd de laatste tijd.’ Juist. De jongen had blonde krullen, blauwe ogen en was niet erg bruin, zeker niet voor Spaanse begrippen. Spanje? Ik dacht het dus niet.

Nadat we hadden gegeten, MacDonals met kortingsbonnen van Dieke natuurlijk, liepen we door Hoog Catherijne weer terug naar CS. Drie keer raden wie we daar tegen kwamen: de twee ‘beveiligers’. Pauline sprak ze meteen aan met de vraag of ze acteurs waren. ‘Nee, natuurlijk niet, nee wij zijn geen acteurs hoor.’ Wel vijf keer herhaalde ze het. Omdat we anders te laat voor de trein kwamen, moesten we helaas weg. Anders hadden we deze ‘beveiligers’ nog eens ondervraagd, haha.

Heb jij ook eens een keer zoiets meegemaakt? Of weet je misschien iets af van een actie van een of andere toneelschool? (Op Google kon ik niets vinden!) Let me know!

You always regret what you don’t say.

Liefs,
Sharon.