Aviva verliest haar oma aan kanker.

Hai lieve lieve lieve lezers.

Ik heb geprobeerd een leuke post voor jullie te schrijven. Heb mijn ideeënmap doorgespit, op zoek naar een leuk onderwerp. Ben aan iets begonnen, maar heb halverwege alles weer weggegooid. Waarom? Het lukte gewoon niet. Vorige week vertelde ik jullie dat mijn proefwerkweek zou beginnen en dat ik mijn internet zou afsluiten. Mijn wiskunde ging maandag -zoals verwacht- extreem slecht. Dinsdagochtend was ik hard aan het leren voor mijn volgende toets, toen mijn moeder binnenkwam. 'Vief, stop maar met leren. Het gaat niet goed met oma, we moeten meteen naar het ziekenhuis' zei ze. 

Mijn oma had baarmoederkanker gehad en was daarvoor geopereerd. Iedereen dacht dat het weg was, dat er geen uitzaaiingen waren en dat ze ons dus nog lang niet ging verlaten. We werden wakker geschud toen ze tweeënhalve week geleden opeens enorme buikpijn kreeg. Uiteindelijk besloot ze toch naar de dokter te gaan. De kanker was terug en nu in haar buik. De tumoren waren zo groot en snelgroeiend, dat opereren geen zin had (en haar lichaam zou het niet aankunnen). Ze werd na een tijdje opgenomen in het ziekenhuis en zou chemo krijgen. Zo kon de pijn verminderd worden en zou ze nog een tijdje door kunnen leven. Ik zal niet precies ingaan op wat er gebeurd is die week. Maar ze ging enorm snel achteruit. Niemand had het verwacht. Er was geen hoop meer...

Mijn oma en ik. Februari 2009, onderweg naar Eilat, Israel.

Mijn oma overleed dinsdagavond, om 10 voor 10. Na een korte, hevige en vooral onverwachte strijd met kanker. Ik ben de hele dag in het ziekenhuis geweest. Heb veel te veel koffie gedronken en veel te weinig gegeten. Maar ik heb haar hand kunnen vasthouden, met haar kunnen praten. Die kostbare laatste uren met haar door kunnen brengen. Ze vertelde me dat ze van me hield, dat ik later moest gaan doen wat ik wilde en happy moest zijn. Ze liet weten dat ze het enorm jammer vond dat ze me niet verder kon zien opgroeien en dat ze trots op me was. Daarna kreeg ze meer morfine en werd ze minder bewust van haar omgeving. Ik was erbij toen ze overleed. Het leek echt alsof een kaarsje werd uitgeblazen. Je zag het leven uit haar gezicht verdwijnen.

Deze week heb ik doorgebracht met familie, in het huis van mijn oma. Om te praten en mooie herinneringen op te halen. Vrienden, kennissen, buren en familie liepen in en uit. Het voelde wel raar. Ik had constant het idee dat mijn oma zo binnen zou kunnen wandelen. In mijn hoofd en hart leeft ze nog steeds en wat zal ik haar gaan missen. Het is ontzettend moeilijk om gewoon weer door te gaan met mijn leven. Deze week is in een roes voorbij gegaan. Ik ben nog niet ingestort, maar dat is geen garantie voor de toekomst. Vrijdag was de begrafenis, maar ik besef nog steeds niet helemaal wat er gebeurd is. 

Zal het ooit weggaan? Het verdriet, de pijn, het gemis? Ik weet het allemaal niet. Wat ik wel weet is dat ik haar nooit zal vergeten. En ik zal er alles aan doen om ervoor te zorgen dat andere mensen dat ook niet doen (bijvoorbeeld mijn 5-jarige nichtje). Hebben jullie ooit iemand verloren? Aan ouderdom, een ziekte of een ongeluk? Deel je verhaal. Laat een reactie achter (anoniem kan!) of mail me op avivabing@hotmail.com.

Dare to dream, Aviva.